🌾 शेतकऱ्याच्या संघर्षाची आणि मातीतल्या अभिमानाची कहाणी – मराठी वाचनालय
शेतकऱ्याची हृदयस्पर्शी आत्मकथा – मातीतून उगवलेलं आयुष्य
मी त्या मातीचा लेकरा आहे, जिच्या कुशीतून सोनं उगवतं, पण ज्याच्या डोळ्यात कायम पाण्याचं स्वप्न दाटलेलं असतं. सकाळी सुर्य उगवतो तेव्हा माझ्या अंगावर पहिला किरण पडतो आणि मी नांगर हातात घेतो. त्या क्षणी माझं मन म्हणतं — "आज पुन्हा मातीला जीव द्यायचा आहे."
मी एक शेतकरी. माझ्या घामातून या देशाचं अन्न उगवतं. पण माझं जीवन फक्त शेती नाही — ती माझी पूजा आहे, माझं स्वप्न आहे, माझं अस्तित्व आहे. माझ्या हातातील सुरकुत्या म्हणजे संघर्षाच्या रेषा नाहीत, त्या मातीतल्या मायेच्या ओळी आहेत.
बालपण – मातीशी जोडलेली सुरुवात
लहानपणी शाळेत जाणं म्हणजे पावसात चिखलात चालत जाणं. अंगावर माती, पण मनात समाधान. संध्याकाळी शेतावरून परतल्यावर आईच्या हातचं भाकरीचं ताट, आणि वडिलांच्या हातातला नांगर — हाच माझा विश्व होता. माझं बालपण सोन्याचं नव्हतं, पण त्या मातीचा सुगंध आजही मनात दरवळतो.
👉 हेही वाचा :
प्रेरणादायी कथा : अभ्यासात हार मानू नका | Farmer’s Son Inspirational Story in Marathiतरुणपण – संघर्षाची पेरणी
वय वाढलं आणि जबाबदाऱ्या वाढल्या. पहिल्यांदा स्वतः शेती हातात घेतली. आकाशात ढग नव्हते, पण मनात आशेचे गडगडाट होते. नांगरताना घामाचा प्रत्येक थेंब मातीवर पडला की असं वाटायचं — जणू आईच्या कुशीत पाणी ओततोय.
त्या वर्षी पावसाने दगा दिला. जमिनीची चीर पडली, आणि माझ्या अंत:करणातही. एक रात्री मी शेतात बसलो होतो, चंद्रप्रकाशात ओलसर हवा वाहत होती. मी जमिनीला हात लावून म्हणालो — “आई, तू रुसलीस का?” त्या क्षणी वाऱ्याने शेतभर झुळूक दिली, आणि माझ्या डोळ्यांतून पाणी आलं... त्या रात्री माती माझ्या अश्रूंनी ओली झाली.
आईची प्रार्थना – देवाचे स्वर
आई रोज अंगणात तुलसीपाशी बसून म्हणायची — “देवा, माझ्या मुलाच्या श्रमाला फळ दे.” तिचा आवाज मंद असायचा, पण त्यात आशेचा सूर असायचा. ती म्हणायची, “देव मंदिरात नाही रे बाळा, तो तुझ्या घामात आहे.” त्या शब्दांनी माझं मन कायमचं बदललं. त्या दिवसापासून मी देव शोधणं थांबवलं, आणि माझ्या कामात देव पाहू लागलो.
पिकाचा सुगंध – मातीतलं सोनं
काही महिन्यांनी धान्य पिकलं. शेतभर पिवळसर गालिचा पसरला. त्या क्षणी मी मातीला हात लावला आणि डोळ्यातून पाणी आलं. मी म्हणालो, “आई, तुझं सोनं उगवलंय.” वारा सुटला, धान्य हललं, आणि त्या क्षणी अंगावर काटा आला... जणू मातीनं स्वतः मला मिठी मारली होती.
तो क्षण माझ्या आयुष्यातला सर्वात पवित्र होता. त्या पिकात माझा देव होता, माझं यश होतं, आणि माझं अस्तित्व होतं.
आधुनिकतेचा प्रवास – नव्या आशा
आता काळ बदलला आहे. तंत्रज्ञान आलं, यंत्रं आली, पण मातीचा सुगंध तोच आहे. मी सेंद्रिय शेती करतो, गोमूत्र आणि शेणखत वापरतो. ज्यांनी मला हसवलं, तेच आज माझ्याकडून शिकतात. मला वाटतं, आधुनिकता वाईट नाही, पण मातीशी नातं तुटलं की माणूस रिकामा होतो.
शेवटचं पान – मातीत विरलेलं नाव
आज माझे केस पांढरे झालेत, पण माझं मन अजूनही हिरवं आहे. मी माझ्या आयुष्याचं बीज मातीत पेरलं आणि तिथेच माझं अमरत्व निर्माण झालं. जेव्हा पावसाचा पहिला थेंब जमिनीवर पडतो, तेव्हा लोक म्हणतील — “हा शेतकऱ्याचा आशीर्वाद आहे.” माझं नाव मातीवर लिहिलं गेलं आहे आणि ते काळाच्या ओघातही मिटणार नाही.
मी मातीचा पुत्र आहे, आणि माझं जगणं हाच देवाचा श्वास आहे.
आपला अभिप्राय द्या 💬
जर या आत्मकथेनं तुमच्या हृदयाला स्पर्श केला असेल, तर खाली कमेंट करा, मित्रांसोबत शेअर करा आणि आमचा ब्लॉग मराठी वाचनालय Follow करा 🌿 कारण प्रत्येक कथा माणसातला देव जागा करते.
👉 हेही वाचा :
निबंध : झाडे लावा झाडे जगवा | Zhade Lava Zhade Jagva Essay in Marathi