 |
| दामू आजोबा आणि साक्षीचं स्टेशनवरचं गहिरं पुनर्मिलन – एक कथा जी काळजाला भिडते. |
हृदयस्पर्शी काळजाला भिडल्याशी
शहरातली धावपळ, ट्रॅफिकचा गोंगाट, आणि प्रत्येक माणूस आपल्या जगण्याच्या संघर्षात गर्क. त्या गर्दीत एक वृद्ध आजोबा स्टेशनवर थांबले होते. डोळे थकलेले, कपडे जुनेच झालेले, पण चेहऱ्यावर एक शांत, प्रसन्न हास्य. त्यांच्या हातात एक छोटीशी पिशवी होती, आणि त्या पिशवीत काय आहे हे कोणालाच माहित नव्हतं.
आजोबा कोणाचीतरी वाट पाहत होते. लोक जात होते, थांबत नव्हते. वेळेची चांगलीच घाई होती. पण त्या वृद्ध डोळ्यांनी सतत एकाच दिशेला पाहत राहणं काहीतरी सांगत होतं – एखादी अनामिक अपेक्षा.
त्या स्टेशनवर काम करणाऱ्या रमेश नावाच्या कर्मचाऱ्याचं लक्ष आजोबांकडे गेलं. काहीतरी वेगळं होतं त्यांच्यात. त्याने जाऊन विचारलं, “कसली वाट पाहताय आजोबा? कुणी येणार आहे का?”
आजोबा हलकेच हसले. “हो रे बाबा… माझी नातवगी… चार वर्षांची होती तेव्हा अनाथालयात दिलं होतं… घरात परिस्थिती नव्हती. आता मोठी झाली असेल. तिला भेटायचंय… तिच्याकडून पत्र आलंय… ती भेटायला येणार आहे आज…”
रमेश थोडा स्तब्ध झाला. चार वर्षांची मुलगी, अनाथालय, आणि आजोबांनी स्वतःचा आहार कमी करून तिला लांबून शिकवलं, काळजी घेतली. हे ऐकून त्याच्या डोळ्यांत अश्रू जमा झाले.
स्मृतींचं ओझं
आजोबांचं नाव होतं दामू पाटील. त्यांच्या पत्नीचा मृत्यू झाल्यावर संसार कोसळला. एकुलती एक मुलगीही एका अपघातात गेली. आणि तिच्या चार वर्षांच्या मुलीसाठी कोणताच आधार नव्हता. घरात उपासमार होती. शेवटी दामूंनी तीला एका सुरक्षित अनाथालयात ठेवण्याचा निर्णय घेतला.
“ती मला बाबा म्हणायची… गोड बोलायची… तिच्या गळ्यात कायम एक लाल रंगाची माळ असायची, माझ्या आईची… ती मी तिच्या गळ्यात घातली होती…” आजोबा आठवणी सांगताना थोडं थांबले… त्यांच्या डोळ्यांतलं पाणी त्यांचं मन सांगत होतं.
पुढे ते म्हणाले, “तिचं नाव होतं साक्षी… इतकी गोड… मला कधी रडू दिलं नाही तिने… पण मलाच तीला सोडून यावं लागलं… माणूस कितीही कठोर वाटला तरी अंतःकरणात कुठे तरी मुलांचं स्थान वेगळंच असतं.”
अचानक…
दुपार झाली. रमेश त्यांच्या सोबतच थांबला होता. प्लॅटफॉर्मवर अनेकजण उतरले. पण ती नाही आली. दर दहा मिनिटांनी आजोबा उभे राहून गाडी येते का बघत होते. एकवेळ अशी आली की त्यांनी पिशवी उघडून एक छोटीशी बाहुली बाहेर काढली… ती बाहुली जी साक्षीने लहानपणी आवडली होती.
त्यांचं हृदय धडधडत होतं… पण चेहऱ्यावर विश्वास होता… “ती येईल… जर ती नातवगी असती आणि ओळखली नसती तरी चाललं असतं… पण ही साक्षी आहे… तिच्या पत्रात लिहिलं होतं – ‘बाबा, मी मोठी झाले. भेटायला येतेय. तुमची साक्षी.’”
एक गोड धक्का
संध्याकाळ झाली. लोक हळूहळू कमी झाले. रमेश थोडासा काळजीत होता. शेवटी स्टेशनवर एक गाडी आली. गाडी थांबताच एक तरुण मुलगी उतरली – साधी साडी, डोळ्यांत थेटपणा आणि हातात एक लाल माळ. ती थेट आजोबांजवळ आली…
“बाबा…”
दामूंनी डोळे उघडून पाहिलं… ते क्षण जणू काळ थांबवून गेला. समोरची ती साक्षीच होती. डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले. दोघं एकमेकांच्या मिठीत विरघळले.
रमेश दूर उभा होता… त्याने टाळ्या वाजवल्या… आणि हळूच डोळे पुसले.
माणुसकीचा चेहरा
साक्षीने पुढे जाऊन सांगितलं, “मी अनाथालयातून शिक्षण घेतलं… पण तुमचं पाठिंबा होता म्हणून मी आज या ठिकाणी आहे. मला माहित होतं तुम्ही थांबणार… म्हणून मी आले.”
दामूंनी ती बाहुली तिच्या हाती दिली… “ही तुझ्यासाठीच होती… आठवण म्हणून ठेवली होती…”
त्या दिवशी स्टेशनवर उपस्थित सर्व लोकांनी एक गोष्ट शिकली – नातं हे फक्त रक्ताचं नसतं… त्याला प्रेमाचं, आठवणींचं, आणि त्यागाचं बंधन लागतं.
कथा संपली, पण शिकवण राहिली…
आजोबा आणि साक्षी हातात हात घालून निघाले. रमेश ते पाहत होता आणि त्याच्या मनातही एक गूंज उठली – “आपण माणूस म्हणून जेव्हा माणुसकी जपू, तेव्हा जग बदलू शकतो.”
ही कथा कुणाचं मन जिंकेल की नाही माहित नाही, पण कुणाच्या तरी डोळ्यांतून थेंब येईल, हे नक्की.
आपणास ही गोष्ट आवडली का? खाली तुमचे विचार, प्रतिक्रिया, किंवा तुमच्या आयुष्यातले असेच प्रसंग कमेंटमध्ये नक्की शेअर करा.
🔁 ही कथा शेअर करा – कारण कदाचित कुणाच्या हृदयाला भिडेल...
📌 आणखी हृदयस्पर्शी कथा वाचण्यासाठी आमच्या ब्लॉगला Follow करा: मराठी वाचनालय
- रंगीत मुळाक्षरांची मजेदार सफर – अ ते ज्ञ खेळता खेळता शिका!
- महात्मा गांधी – जीवन आणि कार्य (मराठीत)
- शिवाच्या कृपेची साक्ष: परिवर्तन कथा
- छत्रपती शिवाजी महाराज – जीवनचरित्र व इतिहास
- पालकांनी मुलांचा अभ्यास कसा सोपा करावा?
