📖 चांदणी परी आणि शापित झरा – रहस्य आणि प्रेमाची अद्भुत कथा
चांदणी महाल आणि शापित झरा
कित्येक वर्षांपूर्वी, एका विशाल साम्राज्याचा राजा *वीरेंद्रसिंह* आपल्या शौर्यामुळे संपूर्ण भूमीवर प्रसिद्ध होता. राज्य समृद्ध, प्रजेवर प्रेम करणारा राजा आणि प्रजाही राजासाठी प्राण देण्यास तयार होती. तरीसुद्धा राजाच्या मनात एक मोठी वेदना होती—त्याला पिढ्यानपिढ्या चालत आलेल्या *चांदणी महालाचा शाप* मोडता येत नव्हता.शापित झऱ्याची कथा
राजधानीच्या सीमेवर घनदाट अरण्यात एक झरा होता. या झऱ्याचे पाणी स्वच्छ, चमकदार आणि चांदण्यासारखे झळाळते होते म्हणून त्याला *चांदणी झरा* असे नाव मिळाले होते. पण या झऱ्याच्या पाण्याबद्दल एक भयंकर दंतकथा प्रसिद्ध होती— “जो कोणी या झऱ्याचे पाणी पितो, तो सातव्या दिवशी गायब होतो.” लोक सांगत की त्या झऱ्यात *एक परीकन्या* वावरते जी रात्रीच्या अंधारात उमलते. तिच्या सौंदर्याला मोहून कोणीतरी तिचे पाणी प्यायले, तर ती त्याला आपल्या जादुई दुनियेत खेचून नेते. तेथून परत कोणीही आले नाही.राजाची प्यास
एका उन्हाळ्यात राज्यावर भयंकर दुष्काळ आला. विहिरी, नद्या सगळ्या आटल्या. प्रजेला पाण्यासाठी हालअपेष्टा सहन कराव्या लागत होत्या. राजाने आपल्या सेनेला आज्ञा दिली की कुठेतरी पाणी शोधा, पण सर्वत्र कोरडेपणाच होता. शेवटी लोकांनी सुचवले— “महाराज, फक्त *चांदणी झरा* उरलाय. पण तो शापित आहे. तिथून पाणी आणणारा परत येत नाही.” राजाच्या मनात द्वंद्व निर्माण झाले. एकीकडे प्रजेची तहान, दुसरीकडे शापाची भीती. राजाने ठरवले— “जर माझ्या प्रजेकरिता प्राण द्यावे लागले तरी मी त्या झऱ्याचे पाणी आणीन.”भयानक प्रवास
एक चांदण्याची रात्र होती. राजाने आपली तलवार आणि दिव्य मशाल घेतली आणि एकटाच जंगलात निघाला. जंगलात वाऱ्याचे जोरदार आवाज, रातकिड्यांची किर्रकिर्र आणि अंधार होता. प्रत्येक पाऊल पुढे टाकताना त्याला वाटत होते जणू हजारो डोळे त्याच्याकडे टक लावून बघत आहेत. शेवटी तो चांदणी झऱ्यापाशी पोहोचला. झऱ्याचे पाणी खरंच चांदण्यासारखे झगमगत होते. पण अचानक त्याच्या समोर एक सुवर्णप्रकाश पसरला आणि त्यातून एक *सोन परी* प्रकट झाली.सोन परीकन्या
ती परी इतकी सुंदर होती की राजाने कधी कल्पनाही केली नव्हती. तिचे केस सोन्यासारखे झळकत होते, डोळे हिर्‍यांसारखे चमकत होते, आणि तिच्या अंगावरुन सुवास पसरत होता. तिने राजाकडे पाहिले आणि मंद आवाजात म्हणाली— “राजा वीरेंद्रसिंह, तुला ठाऊक आहे का या पाण्याचे परिणाम? हे पाणी प्यायल्यास तुझा जीव तुझ्या राज्यात उरणार नाही.” राजा न घाबरता म्हणाला— “माझ्या प्रजेची तहान माझ्या प्राणांपेक्षा मोठी आहे. जर शापित पाणी प्यायलाच लागणार असेल, तरी ते माझ्या प्रजेकरिता पिऊन मी शाप स्वीकारेन.”शापाचे रहस्य
राजाच्या धैर्याने परी क्षणभर थबकली. तिच्या डोळ्यात अश्रू दाटले. ती म्हणाली— “राजा, हे पाणी खरं तर शापित नाही. अनेक शतकांपूर्वी एका दुष्ट साधकाने या झऱ्यावर मंत्र टाकला होता. त्याला हवे होते की कोणीही या झऱ्याचे पाणी प्यायू नये. कारण हे पाणी *अमृत* आहे—जो प्यायेल तो कधीच मरणार नाही. पण त्याच्या मंत्रामुळे अमृताऐवजी मृत्यू येऊ लागला.” राजा चकित झाला. परी पुढे म्हणाली— “माझं काम आहे हा झरा सांभाळणं. मी कोणालाही पाणी पिण्यापासून रोखते, कारण मला भीती आहे की कोणी पुन्हा गायब होईल. पण आज तुझ्या निस्वार्थ भावनेमुळे मी मंत्राचा भंग करण्यास तयार आहे.”अंतिम परीक्षा
परीने राजाला सांगितले की मंत्र मोडण्यासाठी त्याला झऱ्यात उडी मारावी लागेल. जर त्याचे हृदय खरंच प्रजेच्या प्रेमाने भरलेले असेल, तर मंत्र तुटेल. पण जर किंचितही स्वार्थ असेल, तर तो कायमस्वरूपी झऱ्यात अडकून जाईल. राजाने डोळे मिटले, प्रजेची तहान, मुलांचे रडणे, वृद्धांचे दुःख आठवले आणि क्षणाचाही विलंब न करता झऱ्यात उडी मारली. पाण्यात उतरताच झऱ्याभोवती विजा चमकल्या, वाऱ्याचा आवाज घुमला आणि आकाश काळवंडले. झरा हादरला. काही क्षणानंतर अचानक सगळं शांत झालं. पाणी आधीपेक्षा अधिक स्वच्छ, शुद्ध दिसू लागले. राजा पाण्याबाहेर आला—जिवंत आणि अधिक तेजस्वी. परीने आनंदाने हसत सांगितले— “मंत्र भंगला आहे. आता हे पाणी अमृत आहे. पण लक्षात ठेव, अमृत फक्त प्रजेकरिता वापर, स्वार्थाकरिता नाही.”राज्याचा पुनर्जन्म
राजा परत राज्यात आला. त्याने प्रजेला झऱ्याचे पाणी दिले. तहानलेले लोक आनंदाने नाचू लागले. पिके बहरली, पशुपक्षी जिवंत झाले आणि राज्य पुन्हा हिरवागार झाले. प्रजेच्या डोळ्यांत कृतज्ञतेचे अश्रू होते. त्यांनी आपल्या राजाला देवासमान मानले. पण राजाने मात्र चांदणी झऱ्याच्या परीची आठवण मनात जपून ठेवली. त्याला ठाऊक होतं की राज्याचं खऱ्या अर्थाने रक्षण अमृतामुळे नाही, तर *निस्वार्थ प्रेमामुळे* झालं आहे.समाप्ती
काळ लोटला, पण चांदणी महालाची आणि शापित झऱ्याची कथा पिढ्यानपिढ्या सांगितली जात राहिली. लोक म्हणू लागले— “ज्याच्या मनात निस्वार्थ प्रेम असतं, त्याच्यासाठी कोणताही शाप, कोणतीही भीती नाहीशी होते.” राजा वीरेंद्रसिंह आणि सोन परीची ही अद्भुत कथा आजही लोकांच्या हृदयात जिवंत आहे.आमच्या अधिक लोकप्रिय पोस्ट वाचा
- चहा विक्रेत्याची यशोगाथा – चहावाल्याचा मुलगा बनला तहसीलदार
- रंगीत मुळाक्षरांची मजेदार सफर – अ ते ज्ञ खेळता खेळता शिका
- हृदयस्पर्शी काळजाला भिडल्याशी – एक जिव्हाळ्याची भावनिक मराठी कथा
- बैलपोळा सणावर मराठी निबंध – महाराष्ट्रातील शेतकऱ्यांचा कृतज्ञतेचा उत्सव
- शिलॉंग पर्यटन मार्गदर्शक – निसर्गरम्य स्थळं, धबधबे आणि प्रवास टिप्स
टिप्पणी पोस्ट करा